Ben Rensen & Mieke de Waal

192 blz. 6 €

Het is de plicht van de Staat kinderen te beschermen tegen alle vormen van mishandeling door ouders of anderen die verantwoordelijk zijn voor de verzorging, en maatregelen te nemen ter voorkoming, opvang en behandeling,' zo luidt artikel 19 van de Conventie van de Rechten van het Kind van de Verenigde Naties. De statistieken tonen echter aan dat het in de realiteit heel anders is gesteld: in Nederland is jaarlijks 2 à 4 procent van de kinderen onder de 17 slachtoffer van mishandeling, dat wil zeggen van lichamelijk geweld, materiële of affectieve verwaarlozing, of seksueel misbruik.

Kindermishandeling is de 'perfecte misdaad', want kinderen praten niet: waar moeten ze heen? Daarbij is het voor de meeste mishandelde kinderen onverdraaglijk hun ouders als slecht te zien, want niemand verloochent gemakkelijk zijn eigen wortels. Ook vertonen sommige kinderen een verbluffende veerkracht: ondanks de grote last functioneren ze schijnbaar goed. Maar later blijkt altijd dat er ernstige littekens zijn ontstaan en het is zelfs zo dat sluimerende effecten levenslang op een kinderleven kunnen doorwerken, tot in een volgende generatie.

 

In Kindermishandeling: voor het leven beschadigd belicht de jeugdarts Ben Rensen, door zijn werkzaamheden bij de Utrechtse schoolartsendienst en op basis van eigen ervaring autoriteit op het gebied van kindermishandeling, dit schrijnende fenomeen vanuit verschillende invalshoeken: wanneer kun je eigenlijk spreken van kindermishandeling? Waarom mishandelt iemand zijn of haar kind? Hoe gaat de maatschappij met het verschijnsel om? Welke instanties houden zich bezig met kindermishandeling en wat is hun (on)macht? Met behulp van gevallen uit de artsenpraktijk illustreert Rensen de ernst van de situatie en zijn bedoeling is het veel te lang onbesprokene nu eindelijk eens bespreekbaar te maken.

Rensens betoog is een gedreven pleidooi voor naleving van de Rechten van het Kind. Met dit boek hoopt hij in ieder geval een bijdrage te leveren aan een spoedige naleving van artikel 19.