An Moorthamer

Ze was niet meer zo jong en niet zo mooi en lief als van haar werd verwacht. Ze was misschien wel een heks en daar zag men haar voor aan. Ze besloot dat niet erg te vinden en toen ze dat besloten had, vond ze het eigenlijk wel leuk. Ze zoefde op haar bezemsteel van toen naar dan, van nooit naar ooit, en ergens was ze thuis. Zo kwam ze overal. Zo zag ze hoe groot het land was en hoeveel mensen er woonden. Ze hoorde de mensen praten en zichzelf herhalen in verhalen die ze gebruikten voor het slapengaan. Ze dacht: wat ik nodig heb is een idee. Op een dag - en voor het eerst was de r weer in de maand-werd de idee geboren en uit de idee de idee. Er zijn bloemen voor elk seizoen, dacht de vrouw. En ook: vannacht zal ik dromen waar ik altijd al van heb gedroomd.